Dos poemas de San Juan (2015): 2/2: Luciérnagas de fuego. (Castellano, Gallego)

En el azul nocturno, volaban en el viento.
Su vida desintegrada en un segundo.
Danza infinita, fuego eterno.
Hasta terminar en ceniza.

Desplazadas en el viento como estrellas caídas.
Acababan en el suelo con las arenas fundidas.
Vuelo efímero, aroma a sardinas.
Hijas constantes de las hogueras.

Luz, ecos de llama, perlas de ceniza.
En torbellino asciende hacia la nada.
Luciérnagas de fuego.
Al mar otorgan su caricia.




No azul nocturno, voaban no vento.
A sua vida esmorecida nun segundo.
Danza infinita, lume eterno.
Ate rematar en cinza.

Desprazadas no vento como estrelas caídas.
Remataban no chan, coas areas fundidas.
Vo efímero, recendo a sardiñas.
Fillas constantes das fogueiras.

Luz, ecos da lapa, perlas de cinza.
En remuíño ascenden cara a nada.
Vagalumes de lume.
O mar otorgan a súa caricia.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Todo va a ir bien...

A merced do lobo. (Galego)

Y si te caes...