Lareira
Lareira. Inda lembra o lume da lareira. Nado das mans expertas da súa avoa. Lume de leña, sacada do monte. Carballo fendido pra acender o fogar. Sen querelo, a extraña morriña... Nada por aqueles que xa non están. Invade con gris o seu pensamento. Tentando prender un lume extinto fai xa moito tempo. O saio a cadros azuis e brancos. Cabelo de neve con anteollos pequenos. Grandes palabras, amor sen miolos. E unha voz que agora asolaga os seus ollos. Il pediría máis lume.Para quentar o corazón. Pero xa non queda máis leña, polo menos pra él non. Il querería volver a vela. Para pedirlle perdón. Pero ese tempo foi outro. Ela hai moito que marchou. Quere chover e quere chover. Tra los seus ollos xa non podo ver. Unha lareira, sempre prendida. Coma a da casa na que él vivira. Quere chover e quere chover. Tra los seus ollos eu non podo ver. Unha lareira sempre prendida. Coma a da casa na que él vivira. Quere chover e quere chover. Desde aquel día non sabe querer. Unha